Αντιμνημονιακή κίνηση συνδικαλιστών που έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ

Ανακοίνωσαν τη συγκρότηση της Πανελλήνιας Δημοκρατικής Κοινωνικής Κίνησης (ΠΑΔΗΚΚ)

Με στόχο να εκφράσουν την «άλλη», όπως αναφέρει, πρόταση των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου, δεκάδες συνδικαλιστικά στελέχη, που ανήκαν στην πλειονότητά τους έως πρόσφατα στο ΠΑΣΟΚ, ανακοινώνουν τη συγκρότηση της Πανελλήνιας Δημοκρατικής Κοινωνικής Κίνησης. 

Όπως τονίζουν, η «Κίνηση οριοθετείται στον προοδευτικό, δημοκρατικό, κοινωνικό χώρο ως σχήμα κοινωνικής πρωτοβουλίας, με στόχο τη συνεργασία υγιών παραγωγικών και κοινωνικών δυνάμεων και συλλογικοτήτων. Δεν αποτελεί μία ακόμα ψηφίδα του σημερινού πολιτικού σκηνικού». Ουσιαστικά πρόκειται για μία αμιγώς αντιμνημονιακή κίνηση, που δεν εκφράζει -τουλάχιστον όχι ακόμα- προθέσεις να μετεξελιχθεί σε πολιτικό κόμμα, ωστόσο φιλοδοξεί να μετάσχει ενεργά στο πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι με δυναμικές παρεμβάσεις, καθώς πρόκειται για συνδικαλιστές με υψηλό βαθμό αποδοχής και επιρροής στους χώρους, που δραστηριοποιούνται.

Η πρωτοβουλία ανήκει κυρίως στους Χρήστο Σπίρτζη, πρόεδρο του ΤΕΕ, Σπύρο Παπασπύρο, πρώην πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ, Πάνο Κούτρα, πρόεδρο της ΟΜΕ-ΟΤΕ, Γιώργο Καββαθά, πρόεδρο της ΓΣΕΒΕ, και άλλους.

Σύμφωνα με τους ιδρυτές της, πρόκειται για «μια κίνηση συντονισμού, παρέμβασης και δράσης που συγκροτήθηκε από ανθρώπους που προέρχονται από τον χώρο της επιστήμης, των μικρομεσαίων και ελεύθερων επαγγελματιών, της εργασίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, τον αγροτικό, των νέων, των συνταξιούχων και ανέργων. Κύριος στόχος είναι η συμβολή για την ανάπτυξη της εθνικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας, η οικοδόμηση προϋποθέσεων για την ύπαρξη και εφαρμογή ενός σχεδίου ανασυγκρότησης της παραγωγικής δομής για τη σωστή και γρήγορη έξοδο από την κρίση, για τη μετα-μνημονιακή Ελλάδα με όραμα, πολιτισμό, δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια».

Σύμφωνα με την πρώτη δημόσια παρέμβασή της, που γίνεται με αφορμή τη ΔΕΘ, «η ΠΑΔΗΚΚ καταβάλλει προσπάθεια και αγώνα «για την ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης, με κύρια και βασική προϋπόθεση  τη συσπείρωση όλων των υγιών, δημιουργικών κοινωνικών  και παραγωγικών δυνάμεων για τη διεκδίκηση, τη διαμόρφωση και την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου σχεδίου ανασυγκρότησης της παραγωγικής δομής της χώρας, για την ανασύνταξη της Δημόσιας Διοίκησης, για την υπεράσπιση των Δημόσιων Αγαθών και του Κοινωνικού Κράτους, για τη ριζική στροφή και μετατόπιση από τα «μέτρα της κρίσης» στα μέτρα ενάντια στην κρίση και υπέρ μιας ανάπτυξης που θα διαχέεται στην κοινωνία, θα ωφελεί τον πολίτη, θα δίνει διέξοδο στους ανέργους, τους συνταξιούχους,  τους νέους και τις νέες».

Κατά την ΠΑΔΗΚΚ, για την επίτευξη αυτών των στόχων είναι απαραίτητη:

- Η ύπαρξη κοινωνικής συσπείρωσης, αλληλεγγύης, συνεργασίας, ενότητας με άλμα απαγκίστρωσης από «ομπρέλες», πρακτικές και νοοτροπίες που διαιρούν την κοινωνία, περιορίζουν τις δυνατότητες, τις τραβούν «κάτω» και «στο χθες», παγιδεύουν τη δυναμική της.

- Η σφυρηλάτηση ευρύτερων κοινών δεσμών και στόχων ανάμεσα σε κοινωνικές ομάδες, μέσα στην κοινωνία, στα πλαίσια ενός ευρύτερου διαλόγου χωρίς προαπαιτούμενα και αποκλεισμούς.

- Μια νέα συνάντηση γενεών που θα «ανοίγει» δρόμο τόσο στους νέους, βγάζοντάς τους από τα αδιέξοδα της ανεργίας και τις αναγκαστικές επιλογές της μετανάστευσης όσο και στους συνταξιούχους που αντιμετωπίζουν σήμερα ανήμποροι την εξαθλίωση.

Η ΠΑΔΗΚΚ καταγγέλλει «τα φαινόμενα των ακραίων ανισοτήτων, της φτώχειας και των πολλαπλών αποκλεισμών. Αποκλεισμού της χώρας από τα κέντρα λήψης αποφάσεων, αποφάσεων που λαμβάνονται για αυτήν χωρίς αυτήν. Αποκλεισμού των πολιτών από την εργασία, τη δημιουργία, την προκοπή, την πρόοδο, τον πολιτισμό. Αποκλεισμού των ανθρώπων από το Κοινωνικό Κράτος -την Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Ασφάλιση -και  τη Δικαιοσύνη. Αποκλεισμού των ανθρώπων ουσιαστικά από την αξιοπρέπεια, την ελπίδα, από το "σήμερα" και το "αύριο"».

Τονίζει δε, ότι «έχει πλέον αποδειχτεί περίτρανα ότι «αυτοματισμοί», «σωτήρες» ή άλλες «αόρατες δυνάμεις» της αγοράς και των «πολιτικών μύθων» που να αίρουν τους αποκλεισμούς αυτούς, δεν υπάρχουν! Αντίθετα, υπάρχουν μόνο «ορατές δυνάμεις» που τους επιτείνουν. Εγκλωβίζουν τους πολίτες αυτής της χώρας -ιδίως τους νέους- στο φάσμα της ανεργίας ή τους στέλνουν αναγκαστικά στην ξενιτιά. Εκποιούν το δημόσιο πλούτο και τις υποδομές. Μετατρέπουν τη χώρα σε «χώρο διέλευσης επενδυτών», αντί να δημιουργούν συνθήκες υποδοχής επενδύσεων με προστιθέμενη αξία και να δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας, ελπίδα και προοπτική.